Ἀριθμ. Πρωτ. 1109

ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΑΠΟΔΕΙΞΙΣ
ΕΠΙ ΤΟΙΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΟΙΣ

+ Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ
ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ,
ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ
ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
ΧΑΡΙΝ, ΕΛΕΟΣ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗΝ ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΕΝ ΒΗΘΛΕΕΜ ΓΕΝΝΗΘΕΝΤΟΣ ΣΩΤΗΡΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ

* * *

Ἀδελφοὶ καὶ Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

«Παιδίον ἐγεννήθη ἡμῖν, υἱὸς καὶ ἐδόθη ἡμῖν»!
(Ἡσ. θ΄ 5)

Ἐνθουσιωδῶς καὶ χαρμοσύνως ὁ Προφήτης μᾶς γνωστοποιεῖ προορατικῶς πρὸ αἰώνων πολλῶν τὴν ἐκ τῆς Ἀειπαρθένου Γέννησιν τοῦ Παιδίου Ἰησοῦ. Βεβαίως, δὲν εὑρέθη καὶ τότε, περίοδον ἀπογραφῆς ἐπὶ Καίσαρος Αὐγούστου, τόπος ἐν τῷ καταλύματι διὰ τὴν στέγασιν τῆς κυοφορούσης ἐκ Πνεύματος Ἁγίου Παρθένου καὶ οὕτως ἠναγκάσθη ὁ μνήστωρ καὶ φύλαξ αὐτῆς ἅγιος Ἰωσὴφ νὰ τὴν ὁδηγήσῃ εἰς σπήλαιον, εἰς τὴν φάτνην τῶν ἀλόγων, «τοῦ τεκεῖν τὸ Παιδίον».

Ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ ὑποδέχονται, προσφέροντες τὴν εὐχαριστίαν εἰς τὸν Δημιουργόν: «οἱ Ἄγγελοι τὸν ὕμνον˙ οἱ οὐρανοὶ τὸν ἀστέρα˙ οἱ Μάγοι τὰ δῶρα˙ οἱ ποιμένες τὸ θαῦμα˙ ἡ γῆ τὸ σπήλαιον˙ ἡ ἔρημος τὴν φάτνην˙ ἡμεῖς δὲ Μητέρα Παρθένον»˙ οἱ ποιμένες ἀγραυλοῦν ἐπί «τὴν ποίμνην αὐτῶν» καὶ φυλάσσουν «φυλακάς νυκτός», καὶ ἄγγελοι θεωροῦντες ἐκστατικοὶ τὸ Μυστήριον ὑμνολογοῦν (Ἑσπέρια Ἑορτῆς Χριστουγέννων).

Ἡ γλυκύτης τῆς Ἁγίας Νυκτὸς τῶν Χριστουγέννων περιβάλλει καὶ πάλιν τὸν κόσμον. Καὶ ἐν μέσῳ τῶν ἀνθρωπίνων καμάτων καὶ πόνων, τῆς κρίσεως καὶ τῶν κρίσεων, τῶν παθῶν καὶ τῶν ἐχθροτήτων, τῶν ἀνησυχιῶν καὶ τῶν ἀπογοητεύσεων, προβάλλει πραγματικὸν καὶ ἐπίκαιρον ὅσον ποτὲ τὸ μυστήριον τῆς Ἐνανθρωπήσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου, Ὅστις κατῆλθεν ὡς ὑετὸς ἐπὶ πόκον εἰς τὴν κοιλίαν τῆς ἀειπαρθένου Μαρίας ἵνα ἀνατείλῃ δικαιοσύνην καὶ πλῆθος εἰρήνης (πρβλ. Ψαλμ. οα΄ 7).

Ὑπὸ τὴν σιωπὴν καὶ τὴν εἰρήνην τῆς ἱερᾶς Νυκτὸς τῶν Χριστουγέννων, Ἰησοῦς Χριστός, ὁ ἄναρχος, ὁ ἀόρατος, ὁ ἀκατάληπτος, ὁ ἄϋλος, ὁ ἀεὶ ὤν, ὁ ὡσαύτως ὤν, εἰσέρχεται σαρκοφόρος, ἄσημος, ἁπλοῦς, πτωχός, ἄγνωστος, εἰς τό δρᾶμα τῆς ἱστορίας. Εἰσέρχεται συγχρόνως ὡς «μεγάλης βουλῆς ἄγγελος, θαυμαστὸς σύμβουλος, [...] ἐξουσιαστής, ἄρχων εἰρήνης, πατὴρ τοῦ μέλλοντος αἰῶνος» (Ἡσ. θ΄ 6). Ναί, ἐρχεται ὡς ἄνθρωπος ὑπὸ Μητρὸς Παρθένου καὶ λύει τὴν περιπλοκὴν τῆς ἀνομίας καὶ δίδει μὲ τὴν Χάριν καὶ τὸ Ἔλεός Του διέξοδον εἰς τὰς ἀπορίας τῆς ζωῆς, προορισμὸν καὶ ἀξίαν καὶ περιεχόμενον καὶ ὑποδειγματικὸν ἦθος καὶ πρότυπον εἰς τὴν ἀνθρωπίνην περιπέτειαν.

Ὁ Κύριος προσελάβετο ἅπασαν τὴν ἀνθρωπίνην φύσιν καὶ ἡγίασεν αὐτήν. Ὁ προαιώνιος Θεὸς κατεδέχθη νὰ γίνῃ δι᾿ ἡμᾶς ἔμβρυον καὶ νὰ κυοφορηθῇ εἰς τὴν γαστέρα τῆς Θεοτόκου. Οὕτως ἐτίμησε καὶ τὴν ἀνθρωπίνην ζωὴν ἐκ τοῦ πρωταρχικοῦ σταδίου αὐτῆς καὶ ἐδίδαξε τὸν σεβασμὸν εἰς τὸν ἄνθρωπον ἀπὸ τῆς ἀρχῆς τῆς κυήσεως αὐτοῦ. Ὁ τὰ πάντα Δημιουργήσας συγκατέβη νὰ γεννηθῇ ὡς Βρέφος καὶ νὰ γαλακτοτροφηθῇ ὑπὸ τῆς Παρθένου. Οὕτως ἐτίμησε τὴν παρθενίαν καὶ τὴν μητρότητα, τὴν πνευματικὴν καὶ τὴν φυσικήν. Διὰ τοῦτο ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος προτρέπει: «γυναῖκες παρθενεύετε, ἵνα Χριστοῦ γένησθε μητέρες» (Λόγος ΛΗ', Εἰς τὰ Θεοφάνεια, PG 36, 313A).

Καὶ ὥρισεν ὁ Κύριος τὴν συζυγίαν τοῦ ἄρρενος καὶ τοῦ θήλεος ἐν τῇ εὐλογημένῃ οἰκογενείᾳ. Αὐτὸς ὁ θεσμὸς τῆς χριστιανικῆς οἰκογενείας ἀποτελεῖ τὸ κύτταρον τῆς ζωῆς καὶ τὴν θερμοκοιτίδα τῆς ὑγιοῦς ψυχικῶς καὶ σωματικῶς ἀναπτύξεως τῶν τέκνων. Ὡς ἐκ τούτου, ἀποτελεῖ ὀφειλὴν τῆς Ἐκκλησίας ἀλλὰ καὶ καθῆκον τῆς ἡγεσίας ἑκάστου λαοῦ ἡ διὰ ποικίλων τρόπων ἐνίσχυσις τοῦ θεσμοῦ τῆς οἰκογενείας.

Διὰ νὰ ἀναπτυχθῆ ἓν παιδίον ὑγιῶς καὶ ὁμαλῶς ἀπαιτεῖται μία οἰκογένεια ὅπου ὁ ἀνὴρ καὶ ἡ γυνὴ ζοῦν ἁρμονικῶς, ὡς ἓν σῶμα, μία σάρξ, μία ψυχή, ὑποτασσόμενοι ὁ ἕνας πρὸς τὸν ἄλλον.

Εἴμεθα βέβαιοι ὅτι πάντες οἱ πνευματικοὶ καὶ ἐκκλησιαστικοὶ ἡγέται, ὡς ἄλλοι ἀγραυλοῦντες ποιμένες, ἀλλὰ καὶ οἱ ἰθύνοντες τὰ τοῦ κόσμου, γνωρίζουν καὶ ἀποδέχονται τὴν θείαν ἀλήθειαν καὶ πραγματικότητα ταύτην, τὴν ὁποίαν διακηρύττομεν ἀπὸ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καὶ κατὰ τὰ ἐφετεινὰ Χριστούγεννα. Πάντες ὀφείλομεν νὰ ἐνθαρρύνωμεν τὴν δημιουργίαν καὶ τὴν λειτουργίαν τῶν φυσιολογικῶν οἰκογενειῶν διὰ νὰ ἀναπαράγουν ὑγιεῖς ψυχικῶς καὶ χαρούμενους πολίτας, πλήρεις αἰσθημάτων ἀσφαλείας, στηριζομένους εἰς τὸ αἴσθημα τῆς προστασίας τοῦ ἰσχυροῦ καὶ προστατεύοντος πατρὸς καὶ τῆς στοργικῆς καὶ ἀγαπώσης μητρός. Οἰκογενείας, εἰς τὰς ὁποίας θὰ ἀναπαύεται ὁ Θεός. Προσκαλοῦμεν καὶ προτρεπόμεθα ἅπαν τὸ πλήρωμα τῆς Ἁγίας Ὀρθοδόξου ἡμῶν Ἐκκλησίας ὅπως πολιτευόμενον ἀξίως τῆς ἧς ἐκλήθη κλήσεως πράττῃ πᾶν τὸ δυνατὸν διὰ τὴν στήριξιν τοῦ θεσμοῦ τῆς οἰκογενείας.

Ἀδελφοί, «ἡ νύξ προέκοψεν, ἡ δὲ ἥμερα ἤγγικεν» (Ρωμ. ιγ΄ 12). Ἤδη οἱ ποιμένες πορεύονται πρὸς τὴν Βηθλεέμ τὸ θαῦμα ἀνακηρύττοντες καὶ προσκαλοῦν ἡμᾶς νὰ τοὺς ἀκολουθήσωμεν, ὡς ἄλλοι «ἀστεροσκόποι μάγοι χαρᾶς πληρούμενοι» (τροπάριον δ΄ ᾠδῆς Ὄρθρου Ἑορτῆς Χριστουγέννων), «δῶρα τίμια» προσάγοντες Αὐτῷ «χρυσὸν δόκιμον, ὡς Βασιλεῖ τῶν αἰώνων, καὶ λίβανον ὡς Θεῷ τῶν ὅλων, ὡς τριημέρῳ δὲ νεκρῷ σμύρναν τῷ ἀθανάτῳ» (Ἀνατολίου, Στιχηρὸν ἰδιόμελον Ἑσπερινοῦ Ἑορτῆς Χριστουγέννων). Δηλαδὴ τὰ δῶρα τῆς ἀγάπης καὶ τῆς πίστεώς μας καὶ τῆς δοκιμῆς μας ὡς χριστιανῶν καὶ μάλιστα ὀρθοδόξων εἰς τὸ ἦθος καὶ τὴν παράδοσιν, τὴν οἰκογενειακήν, τὴν πατερικήν, τὴν ἐκκλησιαστικήν, τὴν ὀρθοπράττουσαν πάντοτε ἀνὰ τοὺς αἰῶνας καὶ συνέχουσαν μέχρι σήμερον τὴν εὐλογημένην κοινωνίαν μας, τῆς ὁποίας κύτταρον κατὰ Θεὸν βιοτῆς καὶ αὐξήσεως εἶναι, ἐπαναλαμβάνομεν, ἡ οἰκογένεια.

Ἀδελφοὶ καὶ τέκνα,

-2013 χρόνια συνεπληρώθησαν ἀπὸ τῆς κατὰ σάρκα Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ˙
-2013 χρόνια καὶ ὁ Χριστός, ὅπως τότε, δὲν παύει νὰ καταδιώκεται ἐν τῷ προσώπῳ τῶν ἀδυνάτων ἀπὸ τὸν Ἡρώδην καὶ τοὺς παντοειδεῖς συγχρόνους Ἡρώδας˙
-2013 χρόνια καὶ ὁ Ἰησοῦς διώκεται εἰς τὰ πρόσωπα τῶν χριστιανῶν ἐν Συρίᾳ -καὶ ὄχι μόνον˙
-2013 χρόνια καὶ ὁ Χριστὸς φεύγει, ὡς πρόσφυξ μετ᾿ αὐτῶν, ὄχι εἰς τὴν Αἴγυπτον, ἀλλὰ εἰς τὸν Λίβανον, εἰς τὴν Εὐρώπην, εἰς τὴν Ἀμερικὴν καὶ ἀλλαχοῦ δι᾿ ἀσφάλειαν ἐν τῇ ἀνασφαλείᾳ τοῦ κόσμου˙
-2013 χρόνια καὶ τὸ Παιδίον Ἰησοῦς εἶναι ἀκόμη φυλακισμένον μὲ τοὺς δύο Ἱεράρχας τῆς Συρίας Παῦλον καὶ Ἰωάννην, μὲ τὰς Ὀρθοδόξους μοναχὰς καὶ πολλοὺς ἀκόμη ἀνωνύμους καὶ ἐπωνύμους χριστιανούς˙
-2013 χρόνια καὶ ὁ Χριστὸς σταυρώνεται μαζὶ μὲ αὐτοὺς ποὺ βασανίζονται καὶ φονεύονται διὰ νὰ μὴ προδώσουν τὴν πίστιν των εἰς Αὐτόν˙
-2013 χρόνια καὶ ὁ Ἰησοῦς φονεύεται καθ᾿ ἡμέραν εἰς τὸ πρόσωπον τῶν χιλιάδων ἐμβρύων, τὰ ὁποῖα οἱ γονεῖς των δὲν ἀφήνουν νὰ γεννηθοῦν˙
-2013 χρόνια καὶ ὁ Χριστὸς ἐμπαίζεται καὶ ὀνειδίζεται εἰς τὸ πρόσωπον τῶν δυστυχισμένων παιδίων, τὰ ὁποῖα ζοῦν ὑπὸ τὴν κρίσιν τῆς οἰκογενείας, τῆς ἀνεχείας, τῆς πτωχείας.

Τὸν πόνον, τὴν θλῖψιν καὶ τὰ παθήματα τῶν ἀνθρώπων ἦλθε καὶ ἔρχεται καὶ κατὰ τὰ ἐφετεινὰ Χριστούγεννα νὰ ἀναλάβῃ ὁ Κύριος, ὁ εἰπών «ἐφ᾿ ὅσον ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοὶ ἐποιήσατε» (Ματθ. κε΄ 40-41). Δι᾿ αὐτοὺς ἦλθεν ἐκ Παρθένου, δι᾿ αὐτοὺς ἐγένετο ἄνθρωπος, δι᾿ αὐτοὺς ἔπαθεν, ἐσταυρώθη, ἀνέστη. Δι᾿ ἡμᾶς ὅλους, δηλαδή. Ἂς ἄρωμεν, λοιπόν, ἕκαστος ἡμῶν τὸν προσωπικὸν αὐτοῦ σταυρὸν διὰ νὰ εὕρωμεν χάριν καὶ ἔλεον εἰς εὔκαιρον βοήθειαν˙ διὰ νὰ εἶναι «μεθ᾿ ἡμῶν ὁ Θεός», ὁ τεχθεὶς Ἐμμανουήλ, Σωτὴρ καὶ Κύριος. Ἀμήν.

Χριστούγεννα ,βιγ΄
+ Ὁ Κωνσταντινουπόλεως
διάπυρος πρὸς Θεόν εὐχέτης πάντων ὑμῶν.

Ἀριθμ. Πρωτ. 835/2013

ΓΕΝΝΑΔΙΟΣ
ΕΛΕΩ ΘΕΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΙΤΑΛΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΛΙΤΗΣ
ΚΑΙ ΕΞΑΡΧΟΣ ΝΟΤΙΟΥ ΕΥΡΩΠΗΣ
ΠΑΝΤΙ ΤΩ ΙΕΡΩ ΚΛΗΡΩ ΚΑΙ ΤΩ ΕΥΣΕΒΕΙ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ
ΤΗΣ ΚΑΘ’ ΗΜΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ

Τέκνα ἐν Κυρίῳ Ἀγαπητά,
Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, ὁ ἄνθρωπος τῆς Καταλλαγῆς, ὁ Ἐπίσκοπος τῆς ἀγάπης καί φίλος τοῦ διαλόγου, γενικά ὁ ταπεινός ποιμήν, ὁ ὁποῖος γνωρίζει νά μάχεται μέ καρτερίαν καί ὑπομονήν, νά θυσιάζεται δία τήν σωτηρίαν κάθε ψυχῆς, ἀναφέρει μέ σαφήνειαν ὅτι «πρό τῆς Χριστοῦ παρουσίας ἐβασιλεύετο ἡμῶν ἡ φύσις ὑπό τοῦ διαβόλου, ὑπό τῆς ἁμαρτίας, ὑπό τοῦ θανάτου. Καί ὁ μέν διάβολος ἠπάτα, ἡ δέ ἀμαρτία ἔσφαζεν, ὁ δέ θάνατος ἔθαπτεν».
Τυραννούμενος ὁ ἄνθρωπος ὑπό τῆς φοβερᾶς καί ψυχοκτόνου τριαδικῆς καταστάσεως τοῦ διαβόλου, τῆς ἀμαρτίας καί τοῦ θανάτου, ἔπρεπε νά ἐπέμβῃ ἡ ἄφατος θεία φιλανθρωπία διά νά λυτρώσῃ τόν βασανισμένον καί δυστυχισμένον ἄνθρωπον.
Εἰς τό σπουδαιότατον τοῦτο σημεῖον ἀφήνομεν τήν σοφίαν τοῦ Μεγάλου Ἀθανασίου νά μας φωτίσῃ εἰς τό μέγα τοῦτο μυστήριον τῆς σωτηρίας μας: «Ὁ πανάγιος τοῦ Πατρός Υἱός, εἰκών ἄν τοῦ Πατρός, παρεγένετο ἐπί τούς ἡμετέρους τόπους, ἵνα τόν κατ’ αὐτόν πεποιημένον ἄνθρωπον ἀνακαινίσῃ». Καί ὁ σοφώτατος Ποιμενάρχης τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ἀναφωνεῖ ἐν πάσῃ μεγαλοπρεπείᾳ καί σεμνότητι: «Χριστός γεννᾶται δοξάσατε! Ὁ διάβολος κατῃσχύνθη, οἱ δαίμονες ἐξηφανίσθησαν! Ὁ θάνατος κατηργήθη, ὁ Παράδεισος ἠνοίχθη! Ἡ ἀμαρτία ἐξεδιώχθη, ἡ πλάνη ἀπεμακρύνθη! Ἡ ἀλήθεια ἀπεκαλύφθη, ὁ ἥλιος τῆς δικαιοσύνης ἔλαμψε καί ἐφώτισε καί ἐδώρησε τήν σωτηρίαν καί τήν αἰώνιον ζωήν»! Ἕνεκα πάντων τούτων ἀποκαλεῖ τήν ἑορτήν τῶν Χριστουγέννων «Μητρόπολιν πασῶν τῶν ἑορτῶν».
Ὁλόκληρον τήν ἀλήθειαν τοῦ Μυστηρίου τῆς Ἐνσαρκώσεως τοῦ Κυρίου καί τήν σωτηρίαν τοῦ άνθρωπίνου γένους, θαυμάζουν, ἐγκωμιάζουν καί διακηρύττουν περίτρανα οἱ ἐξαίσιοι καί μελωδικοί ὕμνοι τῆς Μητρός Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας. Οἱ Ὕμνοι τῶν Χριστουγέννων καλοῦν ὅλους μας εἰς τήν Χριστουγεννιάτικην ἀγαλλίασιν, εἰς τήν ἀληθινήν χαράν τοῦ Παραδείσου.
Ἡ εὐχή «Καλά Χριστούγεννα» σημαίνει τήν ἐνεργόν συνάντησίν μας μέ τόν Σωτῆρα μας Χριστόν, μέσα εἰς τήν ἱστορίαν τῆς λυτρώσεως, τῆς ἀγαλλιάσεως καί τῆς Δοξολογίας, ἔνθα θά ἀγγίξωμεν καί τόν χρόνον, δῶρον ἀναγκαιότατον καί θεῖον διά τήν συνέχισιν τῆς ἐπιγείου πορείας μας, τόν Νέον Χρόνον, ὁ ὁποῖος εὐχόμεθα νά εἶναι πάντοτε δι΄ ἡμᾶς φῶς καί ἐλπίδα, εἰρήνη, ἀγάπη, ἀδελφωσύνη, φιλανθρωπία καί προσευχή πρός τόν «πρό αἰώνων Θεόν», ὁ ὁποῖος «ἐσαρκώθη ἐκ Πνεύματος Ἁγίου» διά τήν σωτηρίαν μας.
Αὐτήν τήν νέαν εἴσοδόν μας εἰς τόν Νέον τῆς Χρηστότητος τοῦ Κυρίου Ἐνιαυτόν ἄς ἑορτάσωμεν ἀγαλλόμενοι καί εὐφραινόμενοι, ἀνυμνούντες τόν Κύριον, ὅπως οἱ Ἄγγελοι καί θαυμάζοντες ὅπως οἱ Ποιμένες. Ἡ ἀλήθεια καί ἡ δικαιοσύνη ὑπάρχουν ἐν Χριστῷ καί εἶναι εὐφρόσυνος εὐκαιρία, διότι μᾶς παρέχονται εἰς τόν Νέον Χρόνον παρά «Χριστοῦ γεννηθέντος», ὁ ὁποῖος «ἐπεσκέψατο ἡμᾶς».
«Εὐλογημένος παρά Κυρίου, Εἰρηνικός καί αἴσιος κατά πάντα ὁ Νέος Χρόνος»!

Ἐν Βενετίᾳ τῇ 25ῃ Δεκεμβρίου 2013

† Ὁ Μητροπολίτης

Ὁ Ἰταλίας καί Μελίτης Γεννάδιος

--------------------------------------------
Ἀναγνωσθήτω ἐπ’ ἐκκλησίας πρὸ τῆς Ἀπολύσεως, κατὰ τήν Θείαν Λειτουργίαν τῶν Χριστουγέννων καί κατά τήν Θείαν Λειτουργίαν τῶν Φώτων.

Ἀριθμ. Πρωτ. 735

+ Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ
ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ,
ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ
ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ
ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
ΧΑΡΙΝ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗΝ
ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥ ΚΑΙ ΣΥΝΤΗΡΗΤΟΥ
ΠΑΣΗΣ ΤΗΣ ΚΤΙΣΕΩΣ
ΚΥΡΙΟΥ ΚΑΙ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΣΩΤΗΡΟΣ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ
* * *

Ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

Ἔφθασεν ἡ πρώτη Σεπτεμβρίου, ἡ πρώτη τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους, τήν ὁποίαν πρό ἐτῶν τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον καί ἐν συνεχείᾳ σύνολος ἡ Ὀρθόδοξος ἡμῶν Ἐκκλησία ὡρίσαμεν ὡς ἡμέραν προσευχῆς διά τό περιβάλλον. Ἔκτοτε, λόγῳ καί τῆς ἡμετέρας πρωτοβουλίας ταύτης, ἔχει γενικευθῆ τό ἐνδιαφέρον διά τήν προστασίαν τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος καί πολλά λαμβάνονται  μέτρα ἐν προκειμένῳ διά τήν ἀειφορίαν καί τήν ἰσορροπίαν τῶν οἰκοσυστημάτων ἀλλά καί διά πᾶν σχετικόν πρός αὐτάς πρόβλημα.

Καθώς μάλιστα τυγχάνει γνωστόν καί ἐπιμεμαρτυρημένον ὅτι "οὐ λύονται οἱ νόμοι τῆς φύσεως, οὐδέ σαλεύονται, ἀλλά μένουσιν ἀκίνητοι" (πρβλ. Ἱεροῦ Χρυσοστόμου, Εἰς τόν πτωχόν Λάζαρον ΣΤ΄, P.G. 48, 1042), ὀφείλομεν σήμερον νά ἐπικεντρώσωμεν τήν προσοχήν μας εἰς τάς ἀφανεῖς ἐπεμβάσεις τοῦ ἀνθρώπου εἰς τήν ἰσορροπίαν τοῦ περιβάλλοντος, ἡ ὁποία διασαλεύεται ὄχι μόνον δι᾿ ἐμφανῶν καταστρεπτικῶν ἐνεργειῶν, ὡς αἱ ἐκριζώσεις τῶν δασῶν, ἡ ὑπεράντλησις τῶν ὑδάτων, ἡ ἐν γένει ὑπερεκμετάλλευσις τῶν φυσικῶν καί ἐνεργειακῶν πόρων καί ἡ μέσῳ διαρροῆς καί ἀποθέσεως τοξικῶν καί χημικῶν οὐσιῶν μόλυνσις μεγάλων χερσαίων καί ὑδατίνων περιοχῶν, ἀλλά καί δι᾿ ἀφανῶν διά γυμνοῦ ὀφθαλμοῦ πράξεων. Καί τοιαῦται τυγχάνουν αἱ ἐπεμβάσεις εἰς τά γονιδιώματα τῶν ἐμβίων ὄντων καί ἡ δημιουργία κατ᾿ αὐτόν τόν τρόπον μετηλλαγμένων εἰδῶν ἀγνώστου ἐν συνεχείᾳ μετεξελίξεως, ὡς καί ἡ ἀνεύρεσις τρόπων ἀποδεσμεύσεως τεραστίων δυνάμεων, τῶν ἀτομικῶν καί πυρηνικῶν, τῶν ὁποίων ἡ μή ὀρθή χρῆσις δύναται νά ἐξαφανίσῃ πᾶν ἴχνος ζωῆς καί πολιτισμοῦ εἰς τόν πλανήτην μας. Εἰς τάς περιπτώσεις ταύτας δέν εἶναι ἡ πλεονεξία καί ἡ ἐπιθυμία τῆς ὑπερισχύσεως τά μόνα κίνητρα τῶν ἐπιδιωκόντων νά ἐπέμβουν καί νά μεταλλάξουν τά ἔμβια ὄντα, τά ὁποῖα ὁ Θεός ἐδημιούργησεν ὡς «καλά λίαν», ἀλλά καί ἡ ὑπεροψία ὡρισμένων ὅπως ἀντιπαραταχθοῦν εἰς τήν Σοφίαν τοῦ Θεοῦ καί ἀποδείξουν ἑαυτούς ἱκανούς νά βελτιώσουν τό ἔργον Αὐτοῦ. Ἡ ψυχική στάσις αὕτη χαρακτηρίζεται ὑπό τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων ὡς "ὕβρις", δηλαδή ὑπεροπτική αὐθάδεια τοῦ ἔχοντος περιωρισμένον νοῦν ἔναντι τοῦ Πανσόφου καί Παντοδυνάμου Δημιουργοῦ.

Ἀσφαλῶς δέν ἀντιτασσόμεθα πρός τήν ἐπιστημονικήν ἔρευναν,  ἐάν καί ἐφ᾿ ὅσον παρέχῃ ἐπωφελεῖς ὑπηρεσίας εἰς τόν ἄνθρωπον καί τό περιβάλλον. Τοιουτοτρόπως, ἡ χρησιμοποίησις τῶν πορισμάτων αὐτῆς διά τήν θεραπείαν, παραδείγματος χάριν, ἀσθενειῶν εἶναι ἀσφαλῶς θεμιτή, ἀλλά ἡ βεβιασμένη ἐμπορική ἐκμετάλλευσις προϊόντων τῆς συγχρόνου χημικῆς καί βιολογικῆς τεχνολογίας πρό τῆς τετελεσμένης διαπιστώσεως ὅτι εἶναι διά τόν ἄνθρωπον ἀβλαβῆ, εἶναι ἀσφαλῶς κατακριτέα, καθώς ἐπανειλημμένως ὡδήγησεν εἰς τραγικάς συνεπείας αὐτόν καί τό περιβάλλον.

Ἡ ἐπιστήμη, καλῶς πράττουσα, διαρκῶς ἐρευνᾷ καί προσπαθεῖ νά ἑρμηνεύσῃ τήν φυσικήν νομοτέλειαν καί τάξιν. Ἡ ἐντολή τοῦ Θεοῦ πρός τούς πρωτοπλάστους "κατακυριεύσατε τῆς γῆς"(Γεν. θ΄ 1) παρέχει τήν ἄδειαν τῆς ἐρεύνης καί γνώσεως τῶν φυσικῶν καί βιολογικῶν μηχανισμῶν οἱ ὁποῖοι δροῦν εἰς αὐτήν, διά νά εἶναι σύνολον τό φυσικόν περιβάλλον παραδείσιον. Ἀρκεῖ ἡ ἐπιδίωξις τῆς γνώσεως καί ἡ ἐκμετάλλευσις αὐτῆς νά μή στοχεύῃ μόνον εἰς τό κέρδος καί νά μή εἶναι ἀλαζονική προσπάθεια οἰκοδομήσεως ἑνός νέου πύργου τῆς Βαβέλ, διά τοῦ ὁποίου τό δημιούργημα θά προσπαθήσῃ νά φθάσῃ καί ἴσως, κατά τήν ἔπαρσιν ὡρισμένων, νά ὑπερβῇ καί Αὐτόν τόν Δημιουργόν. Δυστυχῶς λησμονεῖ ἐνίοτε ὁ ἄνθρωπος ὅτι ὁ τοῦ "κάλλους γενεσιάρχης ἔκτισεν αὐτά" (Σοφ. Σολ. ιγ΄, 3) καί χείρ Κυρίου "ἐθεμελίωσε τήν γῆν, καί ἡ δεξιά Αὐτοῦ ἐστερέωσε τόν οὐρανόν" (πρβλ. Ἡσ. μη΄, 13).

Καθῆκον, λοιπόν, ἡμῶν τῶν ποιμένων τῆς Ἐκκλησίας καί τῶν ἀνθρώπων τοῦ πνεύματος καί τῆς ἐπιστήμης, ἀλλά καί πάντων τῶν εὐλαβῶν χριστιανῶν, εἶναι νά ἐργαζώμεθα τό ἀγαθόν καί κυρίως νά προσευχώμεθα ὅπως ὁ Δημιουργός τοῦ παντός Θεός φωτίζῃ τούς εἰδικῶς μέ τά ἀνωτέρα θέματα ἀσχολουμένους ἐπιστήμονας ἵνα ἐν ταπεινώσει ἔναντι Αὐτοῦ καί ἐν σεβασμῷ πρός τήν φυσικήν νομοτέλειαν καί τάξιν εἰσέρχωνται εἰς τά ἐνδότερα αὐτῆς καί ἀποφεύγουν τήν διά λόγους οἰκονομικῆς ἐκμεταλλεύσεως ἤ ἄλλους, ὡς ἀνεφέρομεν, βεβιασμένην χρησιμοποίησιν τῶν πορισμάτων τῆς ἐρεύνης των. Χρειάζεται μακρά πεῖρα διά νά βεβαιωθῇ ὅτι αἱ διαπιστωθεῖσαι εὐεργετικαί ἐπιρροαί ἐκ τῆς ἐφαρμογῆς τῶν νέων γνώσεων δέν συνεπάγονται παραπλεύρως ἐπιβλαβεῖς παρενεργείας εἰς τό περιβάλλον καί βεβαίως εἰς αὐτόν τοῦτον τόν ἄνθρωπον.

Κατά τήν δημιουργίαν τοῦ κόσμου ἡ τότε φωνή καί τό πρῶτον πρόσταγμα τοῦ Κυρίου "οἷον νόμος τις ἐγένετο φύσεως, καί ἐναπέμεινε τῇ γῇ, τήν τοῦ γεννᾶν αὐτῇ καί καρποφορεῖν δύναμιν εἰς τό ἑξῆς παρεχόμενος..."   (Μεγάλου Βασιλείου, εἰς τήν ἑξαήμερον Θ΄, P.G. 29, 96A), ἐξασφαλίζουσα τήν ἀειφορίαν αὐτῆς. Καί ἡ γῆ θά συνεχίσῃ νά γεννᾷ καί νά καρποφορῇ ἐφ᾿ ὅσον ἀφεθῇ εἰς τήν φυσικήν αὐτῆς τάξιν καί ἐφ᾿ ὅσον ἡμεῖς οἱ πάροικοι ἐπ᾿ αὐτῆς πορευθῶμεν κατά τά προστάγματα καί τάς ἐντολάς τοῦ Θεοῦ καί φυλάττωμεν καί ποιῶμεν αὐτάς. Τότε Ἐκεῖνος μόνον "δώσει τόν ὑετόν ἡμῖν ἐν καιρῷ αὐτοῦ, καί ἡ γῆ δώσει  τά γενήματα αὐτῆς, καί τά ξύλα τῶν πεδίων ἀποδώσει τόν καρπόν αὐτῶν [...] καί φαγώμεθα τόν ἄρτον ἡμῶν εἰς πλησμονήν καί κατοικήσωμεν μετά ἀσφαλείας ἐπί τῆς γῆς ἡμῶν. Καί πόλεμος οὐ διελεύσεται διά τῆς γῆς ἡμῶν[...]" (πρβλ. Λευιτ. 26, 4-5).

Προσευχόμενοι ἐπί τῇ εὐσήμῳ ταύτῃ ἡμέρᾳ καί τῇ εἰσόδῳ τοῦ ἐνιαυτοῦ μετά Ἰησοῦ τοῦ Ναυῆ, Συμεών τοῦ ἰσαγγέλου καί τῶν ἐν Ἐφέσῳ ἑπταρίθμων παίδων καί μετά τοῦ ἱεροῦ Ψαλμῳδοῦ Δαυίδ πρός τόν Κύριον ὅπως ἐξαποστείλῃ τό πνεῦμα Αὐτοῦ καί ἀνακαινίσῃ τό πρόσωπον τῆς γῆς (πρβλ. Ψαλμ. 103, 30), εὐλογῶν τά ἔργα τῶν χειρῶν Αὐτοῦ καί καταξιῶν ἡμᾶς λυσιτελῶς περαιῶσαι τήν τοῦ χρόνου περίοδον,  ἐπικαλούμεθα ὑπέρ τῶν ἐρευνώντων τάς δυνάμεις τῆς φύσεως τόν φωτισμόν, τήν χάριν καί τήν εὐλογίαν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἀμήν.

͵βιγ΄ Σεπτεμβρίου α΄

ΓΕΝΝΑΔΙΟΣ
ΕΛΕΩ ΘΕΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΙΤΑΛΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΛΙΤΗΣ
ΚΑΙ ΕΞΑΡΧΟΣ ΝΟΤΙΟΥ ΕΥΡΩΠΗΣ
ΠΑΝΤΙ ΤΩ ΙΕΡΩ ΚΛΗΡΩ ΚΑΙ ΤΩ ΕΥΣΕΒΕΙ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ
ΤΗΣ ΚΑΘ’ ΗΜΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ

Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἠγαπημένα καί περιπόθητα,

«Χριστὸς Ἀνέστη»! – «Ἀληθῶς Ἀνέστη»!

Τὸ μήνυμα τοῦτο εἶναι ἡ ἀληθινή ἔννοια τοῦ Ἁγίου Πάσχα, κατὰ τὴν Παράδοσιν τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας, μὲ πλούσιον περιεχόμενον θεολογικόν, πνευματικὸν καὶ ποιμαντικόν.

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, μέσῳ τῆς Πασχαλίου αὐτοῦ Κατηχήσεως, ἀπευθύνει εἰς ὅλους τὴν θεϊκὴν πρόσκλησιν πρός τήν θεϊκήν πορείαν τῆς χαρᾶ καὶ ἀγαλλιάσεως τῆς Ἀναστάσεως.

Κάθε πιστὸς γίνεται εὐαγγελιστής, ἀγγελιοφόρος τῆς Ἀναστάσεως, πλήρης ἀγάπης, εἰρήνης, ἐλπίδος καὶ εὐτυχίας, ἐν ἑνότητι μὲ τὸν Σωτῆρα ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, ὁ ὁποῖος ἀνέστη, διὰ νὰ δωρίσῃ εἰς τὸν ἂνθρωπον τὴν αἰώνιον ζωήν.

Μὲ τὰς ὁλίγας ταύτας σκέψεις καὶ μὲ τὴν εὐχὴν καὶ εὐλογίαν τῆς Α. Θ. Π. τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. κ. Βαρθολομαίου, ἀσπαζόμεθα πατρικῶς πάντας ὑμᾶς καὶ χαιρετίζομεν ἐγκαρδίως καὶ ἑορτίως.

Ἐν Βενετίᾳ, Ἅγιον Πάσχα 2013

† Ὁ Μητροπολίτης

Ὁ Ἰταλίας καί Μελίτης Γεννάδιος

--------------------------------------------
Ἀναγνωσθήτω ἐπ’ ἐκκλησίας, κάτά τήν Ἀκολουθίαν τῆς Ἀναστάσεως, μετά τό «Χριστὸς Ἀνέστη».

ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΑΠΟΔΕΙΞΙΣ
ΕΠΙ Τῼ ΑΓΙΩι ΠΑΣΧΑ

Ἀριθμ. Πρωτ. 388

+ Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ
ΕΛΕΩι ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ - ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ
ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ
ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΧΑΡΙΝ, ΕΙΡΗΝΗΝ ΚΑΙ ΕΛΕΟΣ ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΕΝΔΟΞΩΣ ΑΝΑΣΤΑΝΤΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ

 Ἀδελφοὶ συλλειτουργοὶ καὶ τέκνα εὐσεβῆ καὶ φιλόθεα τῆς Ἐκκλησίας,

Χριστὸς Ἀνέστη!

 Ἡ ἀναγγελία τῆς Ἀναστάσεως ὑπὸ τῶν Μυροφόρων πρὸς τοὺς Μαθητὰς τοῦ Χριστοῦ ἐθεωρήθη ὑπὸ αὐτῶν παραλήρημα. Καὶ ὅμως ἡ εἴδησις, ἡ ἐκληφθεῖσα ὡς παραλήρημα, ἐβεβαιώθη ὡς  Ἀ λ ή θ ε ι α. Ὁ ἀναστημένος Ἰησοῦς ἐνεφανίσθη εἰς τοὺς Μαθητὰς Του ἐπανειλημμένως.

Εἰς τὴν ἐποχήν μας τὸ κήρυγμα τῆς Ἀναστάσεως ἀκούεται καὶ πάλιν ὡς παραλήρημα διὰ τοὺς ὀρθολογιστάς. Ἐν τούτοις, οἱ πιστοὶ ὄχι μόνον πιστεύομεν, ἀλλὰ καὶ βιοῦμεν τὴν Ἀνάστασιν ὡς  γ ε γ ο ν ὸ ς  ἀληθέστατον. Τὴν μαρτυρίαν μας ἐπισφραγίζομεν, ἐὰν χρειασθῇ, διὰ τῆς θυσίας τῆς ζωῆς μας, διότι ἐν Χριστῷ Ἀναστάντι ὑπερβαίνομεν τὸν θάνατον καὶ ἀπαλλασσόμεθα ἀπὸ τὸν φόβον αὐτοῦ. Τὸ στόμα μας εἶναι πλῆρες χαρᾶς ἐν τῷ λέγειν  Ἀ ν έ σ τ η  ὁ  Κ ύ ρ ι ο ς. Οἱ Ἅγιοί μας, κατὰ κόσμον νεκροί, ζοῦν μεταξύ μας, ἀπαντοῦν εἰς τὰ αἰτήματά μας. Ὁ μεταθανάτιος κόσμος εἶναι ἀληθέστερος τοῦ προθανατίου. Ὁ Χριστὸς ἀνέστη καὶ ζῇ μεταξὺ ἡμῶν. Ὑπεσχέθη ὅτι θὰ εἶναι μαζί μας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος. Καὶ πράγματι εἶναι. Φίλος καὶ ἀδελφὸς καὶ θεραπευτὴς καὶ χορηγὸς παντὸς ἀγαθοῦ.

Εὐλογητὸς ὁ Θεός, ὁ Ἀναστὰς ἐκ τῶν νεκρῶν καὶ χαριζόμενος εἰς πάντας ζωὴν τὴν αἰώνιον. Ποῦ σου θάνατε τὸ νῖκος; Ἀνέστη ὁ Χριστός, "καὶ τὸν πάλαι ἄμετρα καυχώμενον, ὡς γελοῖον παιζόμενον ἔδειξε" (πρβλ. Κανὼν Σταυροανα-στάσιμος Δ΄ ἤχου, Θ΄ Ὠδή, ποίημα Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ). Τὰ πάντα πεπλήρωται Φωτὸς καὶ αἱ καρδίαι μας χαρᾶς ἀνυπερβλήτου.

Καὶ ὄχι μόνον χαρᾶς, ἀλλὰ καὶ δ υ ν ά μ ε ω ς. Ὁ πιστεύων εἰς τὴν Ἀνάστασιν δὲν φοβεῖται τὸν θάνατον· καὶ ὁ μὴ φοβούμενος τὸν θάνατον εἶναι ψυχικῶς ἄκαμπτος καὶ ἀλύγιστος, διότι ὅ,τι διὰ τοὺς πολλοὺς καὶ ἀπίστους εἶναι ἡ φοβερωτέρα ἀπειλή, διὰ τὸν πιστὸν χριστιανὸν εἶναι μικρᾶς σημασίας γεγονός, διότι εἶναι ἡ  ε ἴ σ ο δ ο ς  εἰς τὴν ζωήν. Ὁ πιστὸς χριστιανὸς ζῇ τὴν ἀνάστασιν καὶ πρὸ τοῦ φυσικοῦ θανάτου του.

Ἡ συνέπεια τοῦ βιώματος τῆς Ἀναστάσεως εἶναι ἡ  μ ε τ α β ο λ ὴ  τοῦ κόσμου. Ἐνθουσιάζει τὴν ψυχήν. Καὶ ἡ ἐνθουσιώδης ψυχὴ ἑλκύει εἰς τὸν δρόμον της τὰς ἄλλας ψυχάς, αἱ ὁποῖαι συγκινοῦνται ἀπὸ τὰ ἀληθινὰ βιώματα τῆς χαρᾶς τῆς ἀθανασίας. Ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ καὶ ἡ ἰδικὴ μας ἀνάστασις δὲν εἶναι μία θεωρητικὴ ἀλήθεια. Εἶναι  δ ό γ μ α  τῆς πίστεώς μας. Εἶναι μία χειροπιαστὴ πραγματικότης. Εἶναι ἡ δύναμις ἡ νικήσασα τὸν κόσμον, παρὰ τοὺς ἐναντίον της σκληροτάτους διωγμούς. "Αὕτη ἐστὶν ἡ νίκη ἡ νικήσασα τὸν κόσμον, ἡ πίστις ἡμῶν" (Α΄ Ἰωάν. ε΄, 4) εἰς τὴν Ἀνάστασιν. Διὰ τῆς Ἀναστάσεως ὁ ἄνθρωπος γίνεται κατὰ χάριν Θεός. Διὰ τῆς νίκης τοῦ ἀναστασίμου φωτὸς ἐπὶ τῶν ἀκαθάρτων παθῶν, ἐνιδρύεται εἰς τὴν ψυχήν μας ἔρως θεῖος καὶ ἀγάπη τις ξένη, τὸν ἀνθρώπινον ὅρον ὑπερβαίνουσα.

Χριστὸς Ἀνέστη, λοιπόν! Αἱ καρδίαι μας εἶναι πλημμυρισμέναι ἀπὸ τὸ Ἀναστάσιμον φῶς καὶ τὴν ἀναστάσιμον χαράν. Προσερχόμεθα μὲ γνησιότητα καὶ ἁπλότητα εἰς τὸν Ἀναστάντα Χριστόν. Διότι, ὡς λέγει ὁ Προφητάναξ Δαυΐδ, ὁ ἐπόπτης τῶν καρδιῶν μας ἄνωθεν Θεός "καρδίαν συντετριμμένην καὶ τεταπει-νωμένην οὐκ ἐξουδενώσει" (Ψαλμ. Ν΄,19).

Ἡ Ἀνάστασις εἶναι ἡ δύναμίς μας, ἡ ἐλπίς μας, ἡ χαρά μας, τὸ ἀγαλλίαμά μας. Διὰ τῆς Ἀναστάσεως ὑπερβαίνομεν τὸν πόνον καὶ τὴν θλῖψιν δι' ὅλα τὰ κακὰ τῆς φυσικῆς ἐπιγείου ζωῆς. Ἡ Ἀνάστασις εἶναι ἡ ἀπάντησις τοῦ Θεοῦ εἰς τὴν ἀπορίαν τοῦ πληγωμένου ἀπὸ τὰ δεινὰ τοῦ κόσμου ἀνθρώπου.

Εἰς τὰς δυσκολίας καὶ τὰ παθήματα, τὰ ὁποῖα διέρχεται σήμερον ὁ κόσμος, ἡμεῖς δὲν ἀποκάμνομεν. Ἡ ἐπὶ τὸ αὐτὸ σύναξις τῶν φοβισμένων Μαθητῶν τοῦ Κυρίου εἰς τὸ Ὑπερῷον τῆς Σιὼν μᾶς ἐνδυναμώνει. Δὲν φοβούμεθα, διότι ἀγαπῶ-μεν τοὺς πάντας, ὅπως ἠγάπησεν ἡμᾶς Ἐκεῖνος καὶ τὴν ψυχὴν Αὐτοῦ ἔθηκεν ὑπὲρ ἡμῶν. Θεανδρικῶς ὁ Ἀναστὰς Κύριος ἀοράτως μᾶς  συνοδεύει. Ἀρκεῖ νὰ ἔχωμεν, -καὶ ἔχομεν-  ἀ γ ά π η ν. Καὶ μὲ τὴν ἀγάπην ἐπιγινώσκομεν τοῦ Μυστηρίου τὴν δύναμιν. Τοῦ  Μυστηρίου!

Καὶ ἂν ἄλλοι διστάζουν ἀνθρωπίνως καί "δράγματα στοιβάζουν πράξεων τὰς θημωνίας" (πρβλ. Στιχηρὰ Ἑσπερινοῦ Κυριακῆς Ἀσώτου), ἡμεῖς καυχώμεθα. Καὶ ἐὰν ἡμεῖς δὲν "ἀπολικμίζωμεν φιλευσπλαγχνίᾳ τὸ ἄχυρον τῶν ἔργων τῆς ἀδικίας καὶ τὰ πάθη μας καὶ δὲν καταστρώνωμεν ἅλωνα μετανοίας", ὁ Ἀναστὰς Χριστὸς εἶναι Ἀγάπη καὶ διαλύει τὸ κάθε εἴδους σκότος καὶ τὸν φ ό β ο ν γύρω μας  καὶ εἰσέρχεται ἐντὸς ἡμῶν καὶ εἰς τὸν κ ό σ μ ο ν, τῶν θυρῶν τῶν καρδιῶν μας πολλάκις κεκλεισμένων.  Καί "μένει μεθ΄ ἡμῶν" μονίμως διὰ τοῦ  σ τ α υ ρ ο ῦ  τῆς  ἀ γ ά π η ς.  Τὸ  κάλεσμά Του εἶναι ἡ  ε ἰ ρ ή ν η.  Τὴν Ἑαυτοῦ εἰρήνην χαρίζει εἰς ἡμᾶς. Οἱ ἰσχυροὶ τοῦ κόσμου τούτου ἐπαγγέλλονται καὶ ὑπόσχονται εἰρήνην, μηδέποτε ἐμπειρικῶς πραγματοποιουμένην. Ἡ δύναμις τῆς Θείας Ἀγάπης καὶ Εἰρήνης καὶ Σοφίας μένει ἔξω ἀπὸ κάθε ἀνθρώπινον πανικόν. Δὲν εὑρίσκεται εἰς τὸ περιθώριον τῆς πραγματικότητος οὔτε εἰς τὴν περιφέρειαν κάποιων ἀτομικῶν δοξασιῶν. Εἶναι ἡ καρδία καὶ τὸ κέντρον τῶν γεγονότων. Εἶναι ἡ  κ α ρ δ ί α  τῆς ἀνθρωπότητος. Εἶναι τὸ  κ έ ν τ ρ ο ν  τῆς ζωῆς. Εἶναι ἡ κυριεύουσα ζώντων καὶ νεκρῶν. Εἶναι ἡ  Ἀ λ ή θ ε ι α.

Ἡ ἀδιαφιλονίκητος ὑπεροχὴ τῆς  Δ υ ν ά μ ε ω ς  κρατεῖ ἀοράτως τὰ  ἡ ν ί α  καὶ κατευθύνει τὰ π ά ν τ α, καθ' ἣν ὥραν πολλοὶ ἐπώνυμοι κατ΄ ἄνθρωπον "σκότος εἰς τὰς φρένας ἔχουν".

Τὴν περίοδον τῆς σημερινῆς γενικῆς  ἀ π ο σ υ ν θ έ σ ε ω ς  παγκοσμίως, ἡ ἐλπὶς πάντων τῶν περάτων τῆς γῆς, ἡ Σοφία τοῦ Θεοῦ, εἶναι ἡ  π α ρ ο υ σ ί α  τῆς οὐρανίας  σ υ ν θ έ σ ε ω ς  καὶ ἁρμονίας. Τὸν καιρὸν τῆς  κ α τ α ρ ρ ε ύ σ ε ω ς  καὶ τοῦ προσδοκωμένου θανάτου ὑπάρχει τὸ γεγονὸς τῆς Ἀναστάσεως καὶ ἡ ἐνίσχυσις τῆς πεποιθήσεως ἐπὶ τὸν Κύριον.

Ἡ εἰρήνη τοῦ θανάτῳ τὸν θάνατον διὰ τῆς κενώσεως Αὐτοῦ πατήσαντος καὶ ἡ χαρὰ τῆς ἀ γ ά π η ς  διαχέονται καὶ θεραπεύουν τὸν στενάζοντα καὶ ὀδυνώμενον πάντοτε σύγχρονον "ἄ ν θ ρ ω π ο ν"  καὶ τὴν συνωδίνουσαν καὶ συστενάζουσαν μετ' αὐτοῦ κτίσιν, τήν "ἀπολύτρωσιν καὶ τὴν υἱοθεσίαν ἀπεκδεχομένους" (πρβλ. Ρωμ. η΄, 20-23) τῆς "ἐλευθερίας τῆς δόξης τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ".

Ἀληθῶς Ἀνέστη ὁ Κύριος, πατέρες καὶ ἀδελφοὶ καὶ τέκνα!

Ἅγιον Πάσχα 2013
† Ὁ Κωνσταντινουπόλεως
διάπυρος πρὸς Χριστὸν Ἀναστάντα                                                                                                
εὐχέτης πάντων ὑμῶν

------------------------

Ἀριθμ. Πρωτ.240

ΛΟΓΟΣ ΚΑΤΗΧΗΤΗΡΙΟΣ
ΕΠΙ Τῌ ΕΝΑΡΞΕΙ
ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗΣ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗΣ

+ Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ

ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ
ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ - ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ
ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ
ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ,
ΧΑΡΙΣ ΕΙΗ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗ
ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ ΚΑΙ ΚΥΡΙΟΥ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ,
ΠΑΡ’ HΜΩΝ ΔΕ ΕΥΧΗ, ΕΥΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΣΥΓΧΩΡΗΣΙΣ

Ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

            Οἱ τά πάντα καλῶς διαταξάμενοι Θεῖοι Πατέρες ἐθέσπισαν ὅπως τῆς μεγάλης ἑορτῆς τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου προηγῆται περίοδος ἀσκήσεως καί πνευματικῆς καθάρσεως, διαρκείας τεσσαράκοντα ἡμερῶν. Ἡ ἄσκησις πραγματοποιεῖται καί διά τοῦ περιορισμοῦ τῶν τροφῶν, δηλονότι τῆς νηστείας, ἀλλά κυρίως διά τῆς ἀποχῆς ἀπό τό κακόν. Τονίζει χαρακτηριστικῶς ὁ ἱερός ὑμνογράφος ὅτι ἀληθής καί εὐπρόσδεκτος ἀπό τόν Θεόν νηστεία εἶναι ἡ τῶν κακῶν ἀλλοτρίωσις, ἡ ἐγκράτεια γλώσσης, ἡ θυμοῦ ἀποχή, ὁ χωρισμός ἀπό τῶν κακῶν ἐπιθυμιῶν, τῆς καταλαλιᾶς, τοῦ ψεύδους καί τῆς ἐπιορκίας, ἡ ἐπανόρθωσις τῆς ἀδικίας, ἡ δίωξις τοῦ ἐμπαθοῦς λογισμοῦ, ἡ θερμή ἐξομολόγησις, ὁ καθαρμός τῆς συνειδήσεως, "ἧς οὐδέν ἐν κόσμῳ βιαιότερον", ἡ ἐγκράτεια ἀπό "παθῶν βλαβερῶν, ἀπό φθόνου καί μίσους, ἀπό πάσης κακίας", ἡ ἀποφυγή τῆς "ἐκτροπῆς τοῦ νοός", ἡ ὁμολογία τῶν ἐσφαλμένων· ὅτι "ἐγγύς ἐπί θύραις ὁ Κριτής ἐστιν", ὁ ἐτάζων καρδίας καί νεφρούς, "ὁ πανταχοῦ παρών καί τά πάντα πληρῶν" (Μέγας Κανών Ἁγίου Ἀνδρέου Κρήτης).

Ἡ σωματική ἄσκησις σκοπόν ἔχει τήν κάθαρσιν τοῦ νοῦ καί τήν προσήλωσιν αὐτοῦ εἰς τήν ἀγάπην τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ταυτοχρόνως, καί εἰς τήν ἀγάπην τῶν συνανθρώπων μας, ἡ ὁποία καί ἀποτελεῖ τήν ἀπόδειξιν ὅτι εἴμεθα μαθηταί τοῦ Ἀγαπῶντος αὐτούς. Ἡ ἀγάπη μας πρέπει νά εἶναι ἔμπρακτος καί νά συνεπάγεται δι᾿ ἡμᾶς κάποιαν θυσίαν ὑπέρ αὐτῶν. Διότι ἀγάπη ἄνευ προσφορᾶς τῶν ἀναγκαίων ὑλικῶν καί πνευματικῶν ἀγαθῶν εἰς τόν ἀγαπώμενον εἶναι  κ ε ν ό ς  λόγος. Ἰδίως κατά τήν παροῦσαν ἐποχήν τῆς μεγάλης ἠθικῆς καί οἰκονομικῆς κρίσεως ὀφείλομεν, ὅσοι ἔχομεν τήν δυνατότητα, νά προσφέρωμεν μετά ἱλαρότητος, ἀγάπης καί σεβασμοῦ πρός τόν συνάνθρωπον τήν βοήθειάν μας πρός αὐτόν. Τότε μόνον ἡ χαρά μας ἐπί τῇ Ἀναστάσει τοῦ Κυρίου θά εἶναι πλουσία, ὅταν καί ἡ προσφορά μας πρός τούς ἀδελφούς Αὐτοῦ, τούς ἐλαχίστους, τούς συνανθρώπους μας, εἶναι πλουσία. "Ὁ ἀγαπῶν τόν πλησίον ὡς ἑαυτόν οὐδέν περισσότερον κέκτηται τοῦ πλησίον· [...] ὅσον οὖν πλεονάζεις τῷ πλούτῳ, τοσοῦτον ἐλλείπεις τῇ ἀγάπῃ", διδάσκει τό ἀψευδές πατερικόν στόμα (Μεγάλου Βασιλείου, Πρός τούς πλουτοῦντας, P.G. 31,281Β).

Ὁ κόσμος νομίζει, ἀτυχῶς, ὅτι ἡ χαρά συμπορεύεται πρός τό  λ α μ β ά ν ε ι ν  καί  κ α τ έ χ ε ι ν  πλοῦτον, δόξαν, ἀξιώματα καί ἄλλας ἀπολαύσεις. "Οὐδέν γάρ ἀχρηστότερον ἀνδρός οὐκ εἰδότος φιλεῖν"· καί "ὅταν ἴδῃς τινά δεόμενον θεραπείας ἤ σωματικῆς, ἤ ψυχικῆς, μή λέγε πρός ἑαυτόν∙ Τίνος ἕνεκεν ὁ δεῖνα καί ὁ δεῖνα αὐτόν οὐκ ἐθεράπευσεν; ἀλλ' ἀπάλλαξον τῆς ἀρρωστίας, καί μή ἀπαίτει ἐκείνους εὐθύνας τῆς ἀμελείας. [...] Ἄν γάρ ἐπιστάξῃς αὐτῷ καθάπερ ἔλαιον τοῦ λόγου τήν διδασκαλίαν, ἄν καταδήσῃς τῇ προσηνείᾳ, ἄν θεραπεύσῃς τῇ καρτερίᾳ, θησαυροῦ παντός εὐπορώτερόν σε οὗτος ἐργάσεται" (Ἱεροῦ Χρυσοστόμου, Εἰς Β´ Κορινθίους ΚΖ´ καί κατά Ἰουδαίων Η´, P.G.61, 586-587 καί 48, 932-933). Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι ἡ χαρά καί ἡ ἱκανοποίησις ἀπό τήν προσφοράν ἀγάπης καί ὑλικῶν ἀγαθῶν πρός τόν συνάνθρωπον εἶναι ἀσυγκρίτως μεγαλυτέρα. Ἡ συνήθης κοινωνική ἀντίληψις, ἡ ὁποία καί διδάσκεται εἰς τούς νέους ὡς ἡ πλέον συμφέρουσα  δι᾿ αὐτούς ὁδός, εἶναι ἡ πλεονεξία καί ἀπληστία. Αἱ ἰδέαι ὅμως αὗται, ὅταν ἐπικρατήσουν, δημιουργοῦν κοινωνικάς διαταράξεις, καί τελικῶς βλάπτουν καί αὐτούς οἱ ὁποῖοι ἀποκτοῦν ὑπέρμετρα ἀγαθά ἐπί ζημίᾳ τῶν ὑπολοίπων. Ὁ ἀναπόφευκτος κοινωνικός διαχωρισμός πρέπει νά ἐξομαλύνεται ἑκουσίως διά τῆς προσφορᾶς τῶν ἐχόντων πρός τούς μή ἔχοντας, ὡς ὁ Κύριος ἡμῶν διδάσκει ἀναφέρων ἐνδεικτικῶς: "ὁ ἔχων δύο χιτῶνας μεταδότω τῷ μή ἔχοντι" (Λουκ. γ΄,11). Μόνον διά τῆς αἰσθήσεως τῆς ἑνότητος ἡμῶν πρός ὅλους τούς συνανθρώπους μας, καί μάλιστα τούς ἀδυνάτους, θά διανύσωμεν τήν περίοδον τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς θεαρέστως καί θά ἔχωμεν τήν εὐλογίαν τοῦ Χριστοῦ.

Κατά τό τρέχον ἔτος, τό ὁποῖον ἀνεκηρύξαμεν Ἔτος Πανανθρωπίνης Ἀλληλεγγύης, πρέπει, ἐν ὄψει καί τῆς σοβαρᾶς παγκοσμίου οἰκονομικῆς κρίσεως, νά δείξωμεν ὅλοι περισσότερον ἐνδιαφέρον διά τήν ἀνακούφισιν τῶν στερουμένων στοιχειωδῶν ἀγαθῶν ἀδελφῶν μας.

Κατ᾿ αὐτόν τόν τρόπον θά διανύσωμεν  τό "ἐνώπιον ἡμῶν στάδιον τῶν ἀρετῶν" θεαρέστως καί ἐν πνευματικῇ προόδῳ, θά "ἀπολαύσωμεν τοῦ δηναρίου", "θά δεχθῶμεν τό δίκαιον ὄφλημα" καί θά ἑορτάσωμεν μέ πληρότητα χαρᾶς τήν Ἁγίαν Ἀνάστασιν τοῦ Κυρίου,  καθ᾿ ἥν ἀληθῶς "ζωή πολιτεύεται",  τοῦ Ὁποίου ἡ Χάρις καί τό πλούσιον Ἔλεος εἴησαν μετά πάντων ὑμῶν.

                                Ἁγία καί Μεγάλη Τεσσαρακοστή ,βιγ´
+ Ὁ Κωνσταντινουπόλεως
διάπυρος πρός Θεόν εὐχέτης πάντων ὑμῶν

------------------------

+ Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ
ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ,
ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ
ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
ΧΑΡΙΝ, ΕΛΕΟΣ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗΝ
ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΕΝ ΒΗΘΛΕΕΜ ΓΕΝΝΗΘΕΝΤΟΣ
ΣΩΤΗΡΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ
* * *
"Χριστός γεννάται˙ δοξάσατε. Χριστός επί γης˙ υψώθητε."

Ας πανηγυρίσωμεν χαρμοσύνως την άφατον Θεού συγκατάβασιν. Οι Άγγελοι προηγούνται ψάλλοντες "δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία".

Επί της γης όμως βλέπομεν και βιούμεν πολέμους και απειλάς πολέμων. Και όμως δεν αναιρείται εκ τούτου η χαρμόσυνος αγγελία. Η ειρήνη, πράγματι ήλθεν επί της γης δια της καταλλαγής, εν τω προσώπω Ιησού Χριστού, του Θεού και των ανθρώπων. Αλλά, ατυχώς, δεν κατηλλάγημεν, παρά το άγιον θέλημά Του, οι άνθρωποι μεταξύ μας. Διακείμεθα εχθρικώς προς αλλήλους. Διακρινόμεθα δια φανατισμούς ως προς τας θρησκευτικάς και πολιτικάς μας πεποιθήσεις, δια πλεονεξίαν ως προς την απόκτησιν των αγαθών, δια επεκτατισμόν ως προς την άσκησιν της πολιτικής εξουσίας. Και ούτω συγκρουόμεθα προς τούς συνανθρώπους μας.

Ο πεφωτισμένος αυτοκράτωρ των Ρωμαίων Άγιος Κωνσταντίνος ο Μέγας, δια του Διατάγματος των Μεδιολάνων, του εκδοθέντος εν έτει 313 μετά Χριστόν, εθέσπισε την ελευθέραν άσκησιν της χριστιανικής πίστεως, παραλλήλως και την ελευθέραν άσκησιν πάσης άλλης θρησκείας. Δυστυχώς, μετά την πάροδον, έκτοτε, χιλίων επτακοσίων ακριβώς ετών, εξακολουθούν ασκούμενοι κατά τόπους θρησκευτικοί διωγμοί κατά χριστιανών η άλλων χριστιανικών μειονοτήτων.

Παραλλήλως, οι οικονομικοί ανταγωνισμοί εντείνονται παγκοσμίως και η επιδίωξις του προσκαίρου κέρδους προωθείται ως κεφαλαιώδης σκοπός. Αι θλιβεραί συνέπειαι της υπερσυγκεντρώσεως του πλούτου εις χείρας ολίγων και της οικονομικής εξαθλιώσεως μεγάλων ανθρωπίνων μαζών παραβλέπονται. Η δυσαναλογία αύτη, η οποία χαρακτηρίζεται παγκοσμίως ως οικονομική  κρίσις, είναι κατ  οὐσίαν απότοκος της ηθικής  κρίσεως. Εις την ηθικήν ταύτην κρίσιν, ατυχώς η ανθρωπότης δεν δίδει την πρέπουσαν σημασίαν. Προς δικαιολόγησιν της στάσεώς της επικαλείται την ελευθερίαν των συναλλαγών. Η ελευθερία όμως των συναλλαγών δεν επιτρέπει το έγκλημα. Και εγκληματική συμπεριφορά δεν είναι μόνον η περιγραφομένη εις τούς ποινικούς κώδικας. Είναι και εκείνη η οποία, αν και δεν προβλέπεται υπό των επιταγών των ποινικών νόμων, υφαρπάζει τον πλούτον των άλλων δια καταλλήλων μεθοδεύσεων. Εφ  ὅσον ο νόμος δεν επιβάλλεται, αι αντιδράσεις των θιγομένων πολιτών εκδηλούνται πολλάκις ανεξελέγκτως και προκαλούν διασάλευσιν της κοινωνικης ειρήνης.

Παρακολουθούντες, λοιπόν, από του Οικουμενικού ημών Πατριαρχείου, τα "σημεία των καιρών", κατά τα οποία "ακούονται" πανταχόθεν και βιούνται "πόλεμοι και ακαταστασίαι" και εγείρεται έθνος επί έθνος και βασιλεία επί βασιλείαν, σεισμοί τε μεγάλοι κατά τόπους και λιμοί και λοιμοί, φόβητρά τε και σημεία απ  οὐρανοῦ μεγάλα παρουσιάζονται (πρβλ. Λουκ. κα , 10-12), βιούντες δε εμπραγμάτως το Βασιλειανόν, ότι "της αγάπης εξαίρετα δύο ταύτα· το λυπείσθαι μεν και αγωνιάν εφ  οἷς βλάπτεται ο αγαπώμενος, χαίρειν δε και αγωνίζεσθαι υπέρ της ωφελείας αυτού·...ο δε μη ούτω συνδιατιθέμενος φανερός εστι μη αγαπών τον αδελφόν" (Μ. Βασιλείου, Όροι κατ  ἐπιτομήν, P.G. 31, 1200Α), κηρύττομεν από της Ιεράς ταύτης Καθέδρας του Κεντρου της Ορθοδοξίας το επί θύραις νέον Έτος ως Έτος  Πανανθρώπινης  Αλληλεγγύης.

Ελπίζομεν ότι ούτω θα ευαισθητοποιήσωμεν αρκετάς καρδίας των μελών της ανθρωπότητος επί του προβλήματος της μεγάλης και εκτεταμένης πτωχείας και επί της ανάγκης λήψεως μέτρων, προς ανακούφισιν των πεινώντων και δυστυχούντων. 

Ζητούμεν, ως πνευματικός εκκλησιαστικός ηγέτης, την σύμπραξιν όλων των καλής θελήσεως προσώπων και Κυβερνήσεων δια την πραγματοποίησιν επί της γης της του Κυρίου ειρήνης. Της ειρήνης, την οποίαν επηγγέλθησαν οι Άγγελοι και έφερε το βρέφος Ιησούς. Επιθυμούντες την αληθή ειρήνην ταύτην, την πάντα νουν υπερέχουσαν, οφείλομεν να την επιδιώκωμεν εμπράκτως, μη αδιαφορούντες δια τας αδυναμίας, πνευματικάς και υλικάς, του συνανθρώπου, υπέρ του οποίου Χριστός κατήλθεν εις τον κόσμον.

Η αγάπη και η ειρήνη είναι γνωρίσματα των Μαθητών και Αποστόλων του Κυρίου και παντός Χριστιανού. Όθεν, προτρεπόμεθα εαυτούς και αλλήλους, όπως κατά το  Έτος τούτο της Πανανθρώπινης  Αλληλεγγύης  καταβάλλωμεν ως άτομα και ως λαοί, συνειδητάς προσπαθείας δια την άμβλυνσιν των απανθρώπων συνεπειών των μεγάλων ανισοτήτων και δια την αναγνώρισιν υπό πάντων του δικαιώματος των ασθενεστέρων προς απόλαυσιν των απαραιτήτων δια την ζωήν του ανθρώπου αγαθών.

Τοιουτοτρόπως θα ίδωμεν πραγματοποιουμένην εν τω μέτρω του ανθρωπίνως εφικτού και επί της γης την ειρήνην.

Προσκυνούντες μεθ  ἁπάσης της αισθητής και της νοητής κτίσεως την εκ Παρθένου επί γης ενδημίαν του Υιού και Λόγου του Θεού και κλίνοντες γόνυ ενώπιον του Βρέφους ᾽Ιησούς, του φωτισμού και σωτήρος μας, του υπερασπιστού της ζωής μας, διερωτώμεθα αληθώς μετά του Ψαλμωδού τίνα φοβηθησόμεθα η από τίνος δειλιάσωμεν (πρβλ. Ψαλμ. 26) οι χριστιανοί, εφ  ὅσον "ετέχθη ημίν σήμερον Σωτήρ" (πρβλ. Λουκ. β  11), "ο Κυριος των δυνάμεων και βασιλεύς της δόξης" (πρβλ. Ψαλμ. 23);

Ευχόμεθα και προσευχόμεθα εκτενώς και ολοκαρδίως όπως το ανατέλλον έτος 2013 καταστή δια πάντας έτος πανανθρωπίνης αλληλεγγύης, ελευθερίας, καταλλαγής, ευδοκίας, ειρήνης και ευφροσύνης και όπως ο εν Σπηλαίω τεχθείς προαιώνιος Λογος του Πατρός, ο ενώσας τούς αγγέλους και τούς ανθρώπους εν ενί τάγματι και ποιήσας ειρήνην επί της γης, χαρίζη εις πάντας υπομονήν, ελπίδα και δύναμιν και ευλογή τον κόσμον δια των θείων δωρεών της αγάπης Αυτού. Αμήν.

Φανάριον, Χριστούγεννα ,βιβ´
+ Ο Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίος
διάπυρος προς Θεόν ευχέτης πάντων υμών

MESSAGGIO PATRIARCALE
PER LA SANTA PASQUA
Prot. N. 237

+ B A R T O L O M E O
PER GRAZIA DI DIO
ARCIVESCOVO DI COSTANTINOPOLI – NUOVA ROMA
E PATRIARCA ECUMENICO


A TUTTO IL PLEROMA DELLA CHIESA
GRAZIA, PACE E MISERICORDIA
DA CRISTO SALVATORE GLORIOSAMENTE RISORTO

Divenne primogenito tra i morti
(Apolitichion resurrezionale, tono 3°)

Amati Figli nel Signore,

Se la Resurrezione di Cristo riguardasse solo Lui stesso, il suo significato sarebbe per noi nullo. Ma Cristo non è risorto da solo. Insieme a Lui è risorto  tutto il genere umano. Grida a gran voce al riguardo il nostro predecessore, il Sacro Crisostomo: “Cristo è risorto e nel sepolcro non vi è alcun morto. Cristo infatti è resuscitato dai morti, è divenuto primizia dei defunti”, primizia evidentemente della resurrezione di tutti i defunti e di coloro che in seguito si sarebbero addormentati e del loro transito dalla morte alla vita. Il messaggio è gioioso per tutti, perché la Resurrezione di Cristo annulla la forza della morte. Coloro che credono in Lui, professano la Resurrezione dei morti e per questo sono battezzati nella sua morte, risorgono insieme con Lui e vivono la vita eterna.

Il mondo lontano da Cristo cerca di accumulare beni materiali perché poggia su di essi la speranza della propria vita. Sconsideratamente spera che attraverso la ricchezza eviterà la morte. E l’uomo che sbaglia nell’accumulare ricchezze, come se esse allungassero la sua vita, diffonde la morte agli altri. Egli strappa da loro la forza economica della sopravvivenza e spesso interrompe violentemente il filo della loro vita, sperando che così potrà salvare la propria vita.

Ma ahimè! Grande è il suo errore. La vita si guadagna con la fede in Cristo e con la incorporazione in Lui. L’esperienza della Chiesa Ortodossa assicura che coloro i quali sono uniti a Cristo vivono anche dopo la morte, si ricongiungono con i viventi, conversano con loro, li sentono e spesso vengono incontro miracolosamente alle loro richieste.

Non serve più la ricerca mitologica dell’”acqua della immortalità”. La immortalità esiste in Cristo ed è offerta a tutti attraverso di Lui.

Non serve annientare popoli per far sopravvivere altri popoli. Né c’è bisogno di annientare  esseri umani indifesi per far vivere in modo più agiato altri esseri umani. Cristo offre a tutti la vita terrestre e la vita celeste. Egli è risorto per quanti desiderano seguirlo sulla via della resurrezione. Al contrario, quanti indirettamente o direttamente diffondono la morte, credendo così di prolungare o facilitare la propria vita, condannano se stessi alla morte eterna.

Il nostro Signore Risorto, Gesù Cristo, è venuto al mondo affinché tutti gli uomini abbiano vita e ne abbiano in abbondanza. Sarebbe un grande errore credere che il benessere pervenga al genere umano attraverso lotte intestine.

Cristo ha fatto risorgere i morti ed ha annullato la loro morte. Ha la forza di eludere la morte. Il fatto che abbia vinto la morte, conferma la sua avversione verso di essa. Cristo conduce  alla vita, la riprende, eventualmente interrompendola, perché Egli è “la Vita e la nostra Resurrezione”. Per questo i credenti non hanno paura della morte. La nostra forza non consiste nella invulnerabilità della nostra esistenza, ma nella sua resurrezione.

Cristo è risorto! E anche noi risorgeremo!

Seguiamo,  fratelli e figli amati nel Signore, il Cristo Risorto, in tutte le sue opere. Aiutiamo coloro che vivono privi di mezzi di sussistenza, per mantenerli in vita. Proclamiamo a coloro che ignorano la Resurrezione di Cristo, che per mezzo di essa è stata eliminata la morte e che di conseguenza anche loro possono prendere parte alla Sua Resurrezione, credendo in Lui e seguendo i Suoi passi. La nostra resurrezione è allora possibile solo quando è offerta attraverso la resurrezione degli altri nostri fratelli. Solo allora l’enunciazione vittoriosa “Cristo è risorto” agirà in modo salvifico per tutta l’umanità. Così sia.- .

Santa Pasqua 2012
Il Patriarca di Costantinopoli
Fervente intercessore per voi tutti
presso il Cristo Risorto

~~~~

+ B A R T O L O M E O
PER GRAZIA DI DIO ARCIVESCOVO
DI COSTANTINOPOLI – NUOVA ROMA
E PATRIARCA ECUMENICO

A TUTTO IL SACRO CLERO ED AL PLEROMA FEDELE
DEL NOSTRO SANTO ARCIVESCOVADO ED ALLE SACRE METROPOLI
DEL NOSTRO SANTISSIMO APOSTOLICO
E PATRIARCALE TRONO ECUMENICO

Figli amati nel Signore,

Ciascun uomo, creato a immagine e somiglianza di Dio, è un tempio del Signore. E ancora molti di più quanti siamo stati battezzati in Cristo ed unti con il Sacro Myron ed innescati nell’ulivo della Chiesa Ortodossa, siamo templi dello Spirito Santo che è in noi, anche se per la moltitudine dei peccati volontari ed involontari, ci siamo allontanati dal Signore. “Se noi manchiamo di fede, egli però rimane fedele, perché non può rinnegare sé stesso” (2 Tim. 2,13).

Questa grazia ci offre il Santo Myron, perché – come dice San Dionisio Aeropagita, - lo scopo finale del Myron è la conoscenza e la scienza delle cose divine, attraverso la quale in modo sacro si attua la comunione più beata e la elevazione verso il Principio Divino. Il Myron offre la santificazione dello Spirito, viene dato a tutti i fedeli come unguento spirituale, dono regale, per la santificazione delle anime e dei corpi.

Attraverso di esso riceviamo la primizia dello Spirito, dal quale viene ogni cosa buona e ogni dono perfetto. I nostro Dio, che ha dato nella legge lo Spirito Santo anche ai suoi Apostoli, santifica tutti coloro che sono stati unti col divino Myron, pone nel coro coloro che sono stati salvati con la grazia, se custodiscono puro da corruzione il loro abito della incorruttibilità e fanno di tutto per non addolorare lo Spirito Santo, che hanno ricevuto nella Santa Cresima. Poiché è dal Myron l’essere familiari a Dio e servi autentici e fedeli e per mezzo di questo santo segno veniamo riconosciuti dagli Angeli santi e da tutte le potenze celesti, divenendo così simili a loro.

Avendo come scopo la santità della nostra esistenza nella vita presente, osserviamo i comandamenti di Dio, affinché rimanga con tutti noi lo Spirito Santo, il Paraclito Buono ed erediteremo il Regno celeste di Dio, secondo il “siate santi, poiché io sono santo” (1 Pt. 1,16).

Diviene quindi sacra e legittima la consacrazione del Santo Myron tra breve, e per decisione della nostra Umiltà e del nostro Santo e Sacro Sinodo si celebrerà quest’anno durante la Grande e Santa Settimana della Passione del nostro Signore e avrà luogo durante il prossimo Grande Giovedì.

La bollitura del Santo Myron andrà avanti dal Grande Lunedì fino al Grande Mercoledì quando si farà memoria della donna peccatrice che unge con olio prezioso il Signore, dimostrandosi la più saggia di tutti per il suo grande desiderio di Cristo.

La consacrazione annunciata con la presente nostra enciclica patriarcale rende una particolare benedizione a coloro che ne prendono parte con noi , ma anche a tutti coloro che saranno presenti e compartecipano, distribuendo poi il Sacro Myron alle Chiese Ortodosse ovunque nel mondo, costituisce una fonte incessante di santificazione, “una veste di incorruttibilità ed un segno indelebile che imprime a coloro che accettano il bagno divino, il santo nome del Padre e del Figlio unigenito e dello Spirito Santo.

Così anche voi, figli e fratelli nel Signore, non dimenticate questo momento inconfondibile della consacrazione del Santo Myron nel nostro santo Centro, sia che facciate una offerta per essere partecipi di esso sia con la preghiera sia con il pensiero, sia venendo incontro in altri modi , sia pregando nella Santa Chiesa Patriarcale dal Grande Lunedì fino al Grande Giovedì quando avranno termine le funzioni catanictiche della Consacrazione, ricevendo benedizione e grazia dal Signore nostro Gesù Cristo e gustando la bontà ed i doni dello Spirito Santo.

La Sua Divina Grazia e la sua infinita misericordia siano con tutti voi.

Il Patriarca di Costantinopoli
Bartolomeo I
Fervente intercessore presso Dio

16 Marzo 2012

Da leggersi in Chiesa prima del Congedo a conclusione della Celebrazione della Divina Liturgia della Santa Domenica delle Palme

Τέκνα ἐν Κυρίῳ Ἀγαπητά,

Ἡ «Ἑορτὴ τῶν Ἑορτῶν» καὶ ἡ «Πανήγυρις τῶν Πανηγύρεων», ἡ κοσμοσωτήριος Ἀνάστασις τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, εἶναι ἡ «Ἑορτὴ τῆς Ἀγάπης», εἶναι ἡ «Ἡμέρα τῆς Ἀδελφωσύνης», εἶναι ἡ «ἄληκτος Χαρὰ τῆς Σωτηρίας».

Ὁ πατὴρ τῆς Ἀγάπης καὶ τοῦ Διαλόγου, Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, παρουσιάζει τὸν Χριστὸν νὰ λέγῃ πρὸς τοὺς ἀνθρώπους: «Ἐγὼ πατήρ, ἐγὼ ἀδελφός, ἐγὼ νυμφίος, ἐγὼ τροφεύς, ἐγὼ ἱμάτιον, πᾶν ὅπερ ἂν θέλῃς ἐγώ. Ἐγὼ καὶ δουλεύσω· ἦλθον γὰρ διακονῆσαι, οὐ διακονηθῆναι. Ἐγὼ καὶ φίλος, καὶ μέλος, καὶ κεφαλή. Ἐγὼ πένης διὰ σὲ καὶ ἀλήτης διά σε. Πάντα μοι σύ, καὶ ἀδελφὸς καὶ συγκληρονόμος, καὶ φίλος καὶ μέλος. Τί πλέον θέλεις;»

Τὸν τόπον, ἔνθα ἀρχιεράτευσεν ὁ ἐν Ἁγίοις Πατήρ ἡμῶν Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος καὶ πλειάς Ἀρχιεπισκόπων Κωνσταντινουπόλεως καὶ Οἰκουμενικῶν Πατριαρχῶν, ἀπὸ τοῦ Ἀποστόλου Ἀνδρέου μέχρι τοῦ νῦν Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. κ. Βαρθολομαίου, τὴν Κωνσταντινούπολιν καὶ τὸ Ἱερὸν Κέντρον τῆς Ὀρθοδοξίας, τὸ Οἰκουμενικὸν ἡμῶν Πατριαρχεῖον, σκέπτεται νά ἐπισκεφθῇ ἡ Ὀρθόδοξος Μητρόπολις Ἰταλίας καὶ Μελίτης, ἀπὸ 1ης ἕως 5ης Νοεμβρίου ἐ. ἒ. Εἰς τὴν Ἱερὰν ταύτην Ἀποδημίαν προσκαλοῦμεν ὅπως συμμετάσχουν ὁ Ἱερὸς Κλῆρος καὶ ὁ Εὐσεβὴς Λαὸς τοῦ Θεοῦ, προκειμένου νὰ λάβουν ἐκ τοῦ σύνεγγυς τὴν Πατριαρχικὴν Εὐχὴν καὶ Εὐλογίαν τῆς Α. Θ. Παναγιότητος τοῦ Οἰκουμενικοὺ ἡμῶν Πατριάρχου κ. κ. Βαρθολομαίου καὶ νά προσκυνήσουν τὰ ἐν Κωνσταντινουπόλει Ἱερὰ καὶ Ὅσια τῆς Χριστιανοσύνης.

Ἡ Ὀρθόδοξος Μητρόπολις, μεριμνῶσα ὅπως τὰ ἔξοδα τῆς μετακινήσεως καί παραμονῆς ἐν Κωνσταντινουπόλει μὴν εἶναι ὑψηλά, παρακαλεῖ θερμῶς νά γνωρίσητε εἰς αὐτὴν, μέχρι τῆς Πεντηκοστῆς (3 Ἰουνίου), τὸν ἀριθμὸν οἱ ὁποῖοι θὰ συμμετάσχουν εἰς τήν Ἱεράν ταῦτην Ἀποδημίαν, διά νά ἔχωμεν εὐνοϊκήν τιμήν εἰς τά εἰσιτήρια. Αἱ λεπτομέριαι ταύτης θὰ ἀποσταλλοῦν ὑμῖν ἐν καιρῷ.

Ἐπὶ δὲ τούτοις, εὐχόμενοι εἰς ἅπαντας ὑμᾶς τὴν πάντα νοῦν ὑπερέχουσαν, τὴν ὑπερκόσμιον καὶ θεϊκὴν Ἀγάπην παρὰ τοῦ Ἀναστάντος Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, διὰ νὰ εἶναι ἡ ζωὴ ὑμῶν γλυκυτάτη καὶ μακαρία, καὶ ἔχητε βίον πολυχρόνιον, ὑγείαν τοῦ σώματος καὶ τοῦ πνεύματος, ἀσπαζόμεθα πάντας ὑμᾶς μετὰ πατρικῆς ἀγάπης καὶ εὐχῶν διαπύρων.

«Καλὴ καὶ εὐλογημένη Ἀνάσταση»!
Ἐν Βενετίᾳ τῇ 3ῃ Ἀπριλίου 2011
† Ὁ Μητροπολίτης
Ὁ Ἰταλίας καί Μελίτης Γεννάδιος
--------------------------------------------
Ἀναγνωσθήτω ἐπ’ ἐκκλησίας κατὰ μέν τὰς Ἱερὰς Ἀκολουθίας τῆς Μεγάλης Ἐβδομάδος πρὸ τῆς Ἀπολύσεως, κατά δὲ τήν νύκτα τοῦ Μεγάλου Σαββάτου πρὸ τοῦ «Δεῦτε λάβετε Φῶς».